Παραμύθι * A Fairytale

Στις 29 Μαΐου 2010 πραγματοποιήθηκε από τον Σύλλογο Ελλήνων Αποφοίτων του Πλοίου για την Παγκόσμια Νεολαία στην Αθήνα, σε αίθουσα της Γενικής Γραμματείας Νέας Γενιάς, παρουσίασι του Προγράμματος "Πλοίο για την Παγκόσμια Νεολαία", παρουσία εκπροσώπων και της Πρεσβείας της Ιαπωνίας στην Ελλάδα.

Δεν μπορούσα, δυστυχώς, να παραστώ, αλλά έστειλα το παρακάτω Παραμύθι, το οποίο ανέγνωσε ο καλός μου φίλος κι αδελφός Γρηγόρης Κόντος, προβάλλοντας ταυτόχρονα κάποιες φωτογραφίες από το πρόσφατο, 22ο, Πρόγραμμα, στο οποίο συμμετείχαμε.

Παραμύθι

Τώρα, φίλοι μου, επιτρέψτε μου να σας πω μιαν ιστορία. Πιείτε μια γουλιά απ' τον καφέ, το τσάι ή τον χυμό σας, γύρτε πίσω αναπαυτικά, κλείστε τα μάτια σας κι αφεθείτε στην μαγεία της...

Μια φορά κι έναν καιρό, λένε πως ήταν ένα παιδί, ένα μικρό, μάλλον ήσυχο αγοράκι, που ήθελε να μαθαίνει πράγματα, που διψούσε ν' ανακαλύψει τον κόσμο. Του άρεσε πολύ ν' ακούει τον πατέρα του, παλιό πλοίαρχο που ασχολιόταν πια με το διεθνές εμπόριο, για τα διάφορα μέρη που επισκέφθηκε, για τους περίεργους ανθρώπους που είδε εκεί, για τα παράξενα φαγητά τους, τα αλλόκοτα ρούχα τους, τις άγνωστες λαλιές τους. Άκουγε το αγοράκι και θαύμαζε!!!

Το αγοράκι μεγάλωνε σιγά σιγά κι άρχισε να ψάχνει μόνο του τον κόσμο. Του άρεσε να γυρνάει με τις ώρες σε παλιές, σκονισμένες βιβλιοθήκες και σε παλιά, υπόγεια βιβλιοπωλεία, όπου έβρισκε μερικές φορές πολύτιμους θησαυρούς, απ' αυτούς που δεν μπορούμε ποτέ να εκτιμήσουμε πλήρως, παρά μόνον όταν κατασταλάξει μέσα μας με τα χρόνια η πείρα της ζωής σε σοφία της ζωής.

Κάποια στιγμή έπεσε στα χέρια του ένα περίεργο βιβλίο, για μια μακρινή χώρα που την έλεγαν Ιαπωνία. Του έκανε τόση εντύπωση, που άρχισε να ψάχνει περισσότερο γι' αυτήν. Διάβασε το αρχαίο «Κοτζίκι», απόλαυσε ποιήματα «Χάϊκου», έμαθε για τον Κώδικα των Σαμουράι, είδε κάποια περίεργα γιαπωνέζικα κινούμενα σχέδια, τα «άνιμε», είδε ταινίες κι άκουσε την παράξενη γλώσσα των ανθρώπων εκεί.

Μ' όλ' αυτά, η επιθυμία του να επισκεφθεί την μακρινή και παράξενη αυτή χώρα μεγάλωνε συνεχώς. Και να που ξαφνικά, η τύχη, η θεία πρόνοια (ποιος ξέρει;;;), το 'φερε έτσι ώστε να μπορέσει τελικά να πάει στην Ιαπωνία, προσκεκλημένος της ίδιας της Ιαπωνικής Πρεσβείας, εκπροσωπώντας την χώρα του, την Ελλάδα, μαζί με άλλους συμπατριώτες του, που τώρα πια τους λέει αδέλφια του!

Μια ωραία Δευτέρα, λοιπόν, νέος ενήλικας πια, έφυγε απ' το σπίτι του, κι όλοι μαζί πέταξαν για το Τόκυο. Φτάνοντας εκεί, ήρθε το πρώτο σοκ. Και δεν ήταν το σοκ απ' το τζετ-λαγκ, απ' τις πολλές ώρες πτήσης και την διαφορά της ώρας, ήταν το σοκ της 24 ώρες ζωντανής πόλης.

Γιατί αυτό είναι το Τόκυο, μια μεγαλούπολη που είναι συνεχώς ζωντανή, με πάμπολλους ανθρώπους, όλων των φυλών και χρωμάτων, που κάθε στιγμή της ημέρας και της νύχτας μπορείς να βρεις ό,τι ζητάει η ψυχή σου.

Μα, αν κι είναι μια τόσο μεγάλη μητρόπολη, ποτέ δεν αισθάνθηκε αυτός κι οι φίλοι του κίνδυνο ή απειλή. Τουναντίον, είναι τόσο φιλικοί οι άνθρωποι, τόσο ευγενικοί στους τρόπους και στην συμπεριφορά τους, που σου ανοίγει η καρδιά να είσαι μαζί τους!!!

Μερικές μέρες μετά έφυγε ο φίλος μας για το Τοτσίγκι, μια γιαπωνέζικη επαρχία, για να μείνει στο σπίτι ντόπιων ανθρώπων και να γνωρίσει καλύτερα τον τρόπο ζωής τους. Τι εκπλήξεις τον περίμεναν εκεί!!!

Πρώτ' απ' όλα, σε πια γλώσσα να μιλήσει;;; Χμμ, Ελληνικά δεν ξέρουν, Γιαπωνέζικα δεν ξέρει, τα Αγγλικά, τα Γαλλικά ή κάποια άλλη «διεθνής» γλώσσα δεν είναι ούτε το φόρτε του, ούτε το δικό τους, τι να κάνει;;; Αχά, ιδού η λύση: λίγες εικόνες και σχέδια, μερικά νοήματα, κάμποση παντομίμα, κι απίστευτα πολύ γέλιο έκαναν την επικοινωνία εφικτή!!!

Επόμενη έκπληξη, το φαγητό!!! Μα καλά, μπιφτέκι στο πρωινό;;; Και τι, ήρθαμε σε τόσο καλό εστιατόριο για να φάμε ωμό ψάρι;;; Κι όμως, ο φίλος μας το διασκέδασε απίστευτα όλο αυτό. Ναι, δεν είχε συνηθίσει να τρώει ωμό ψάρι στο μεσημεριανό του, ούτε να τρώει μπιφτέκι στο πρωινό του, ούτε φυσικά να πίνει πράσινο τσάι, να χρησιμοποιεί ξυλάκια φαγητού και να έχει σε κάθε γεύμα ρύζι αντί για ψωμί. Όμως, οι γεύσεις ήταν τόσο πλούσιες, τα αρώματα τόσο διαφορετικά, που ένιωθε πως ανακάλυπτε την πραγματική Ιαπωνία μέσ' απ' το τραπέζι της!!!

Πήγε και σε Βουδιστικό ναό, μα και σε Σιντοϊστικό, είδε πως προσεύχονται οι άνθρωποι εκεί και προσευχήθηκε κι αυτός στον δικό του Θεό, που του 'δωσε την ευλογία να βρίσκεται εκεί!!!

Για την κυρία του σπιτιού, την Γιούκο, τι να πρωτοθυμηθεί ο μικρός μας φίλος;;; Απ' την αρχή του θύμισε τις μαμάδες κάποιων παλιών παιδικών φίλων του, που, όταν τους επισκέπτεται στα πατρικά τους, κάνουν τα πάντα για να τον φιλοξενήσουν με τον καλύτερο δυνατό τρόπο και περνούν όλο τους τον χρόνο για να τον κάνουν να νιώσει άνετα, άσχετα αν στη πραγματικότητα δεν τον ξέρουν καθόλου ή αν δεν έχουν κοινά ενδιαφέροντα. Έτσι ήταν κι αυτή: δεν είχαν κάτι κοινό για να μιλήσουν (δεν το επέτρεπε η γλώσσα, δηλαδή), μ' απ' την αρχή, οι πράξεις έδωσαν νόημα στην σιωπή!!!

Πέρασαν οι μέρες, κι ο φίλος μας έφυγε κι επέστρεψε στο Τόκυο. Εκεί πήγε σ' ένα μεγάλο Ολυμπιακό Κέντρο Νέων, που είδε ξανά όλους τους φίλους και φίλες συμπατριώτες του, μα είδε και νέους και νέες απ' άλλες χώρες: Αίγυπτος, Αυστραλία, Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, Ινδία, Ισημερινός, Κένυα, Μπαχραίην, Ομάν, Σρι Λάνκα, Τουρκία, Υεμένη, και φυσικά Ιαπωνία!!!

Κι είναι εδώ, στο Ολυμπιακό Κέντρο Νέων του Τοκύου, που το πραγματικό πνεύμα του SWY άρχισε να γεννιέται!!!

Γιατί εδώ πρωτοείδε άλλη μια πτυχή της γιαπωνέζικης κουλτούρας, αυτήν της τέλειας οργάνωσης και του αυστηρού χρονοδιαγράμματος, με τα ατέλειωτα « orientations» και την συνεχή επανάληψη της λεπτομέρειας!

Γιατί εδώ έπαιξε για πρώτη φορά με όλους τους συμμετέχοντες του προγράμματος, γιατί εδώ γέλασε για πρώτη φορά με όλους τους συμμετέχοντες του προγράμματος, γιατί εδώ πρωτογνώρισε νέους με τους οποίους δέθηκε σε φιλίες γερές!

Ο καιρός πέρασε, το ταξίδι με το Πλοίο έπρεπε να ξεκινήσει κι ο μικρός μας φίλος, αυτός που τόλμησε να βγει στον πηγαιμό για την Ιθάκη, απέκτησε πάμπολλες εμπειρίες που του χουν γίνει βιώματα. Μα κάθε φορά που θέλει να σκεφτεί το μέλλον του, στρέφει το κεφάλι του προς την Ανατολή, αναπολεί στο μυαλό του τις εικόνες, τους ήχους, τα αρώματα, τις γεύσεις, τ' αγγίγματα που ένιωσε σ' αυτό το ταξίδι και χαμογελάει με αισιοδοξία, ανυπομονώντας για το επόμενο ταξίδι του εκεί!!!

Γιατί στην Ιαπωνία ερωτεύθηκε και μαζί ερωτεύθηκε την Ιαπωνία!!!

Λευκωσία, 27/05/2010

Μιχαήλ Δημ. Δρακομαθιουλάκης

SWY 22

---

On May 29th, 2010, in Athens, Hellas, in a conference room of the Hellenic General Secretariat for Youth, a presentation of the "Ship for the World Youth" Program, organised by the Ship for the World Youth Greece Alumni Association, in the presence of representatives of the Embassy of Japan in Greece, was held.

Unfortunately, I wasn't able to be present, but I sent the following Fairytale, which was read by my good friend and brother, Gregory Kontos, projecting simultaneously some photos form the recent, 22nd, Program, in which we participated.

A Fairytale

Now, my friends, allow me to tell you a story. Drink some of your coffee, tea or juice, sit back relaxing, close your eyes and let yourselves to its magic...

Once upon a time, they say that there was a child, a pretty calm little boy, who wanted to learn things, who was thirsty for discovering the world. He loved listening to his father, an old merchant ship captain, now occupied in international commerce, talking about the various places he had visited, the strange people he had seen there, their bizarre foods, their unfamiliar clothes, their unknown languages. He was listening to, the little boy, and was admiring!!!

The little boy was slowly growing up and started to search the world on his own. He liked to wander, spending hours and hours, in old, dusted libraries and in old, underground bookstores, where he was sometimes finding precious treasures, of the ones that we can never fully appreciate, unless when, by the years, the experience of life settles inside us as wisdom of life.

At some moment, it happened to find a strange book, about a far-away country, called Japan. He was so much impressed that he started searching more about it. He read the ancient «Kojiki», he enjoyed «Haiku» poems, he learned about the Samurai Code, he watched some strange Japanese cartoons, the «anime», he watched movies and heard the strange language of the people there.

With all this, his desire to visit this far-away and strange country was increasing more and more. And, suddenly, here it is! The luck, the God's will (who knows???) gave him the opportunity to finally go tho Japan, invited by the Japanese Embassy itself, representing his country, Greece, together with some other of his country-fellows, that he now calls them brothers and sisters!

So, a nice Monday, already a young adult, he left from his home and all together flew to Tokyo. Arriving there, the first shock came. That wasn't the one of the jet-lag, of the too many flying hours and of the time difference, it was the one of the 24 hours living city.

Because, that's Tokyo: a continuously living mega-city, with plenty of people, of all races and colours, where at that every single moment of day and night you can find whatever your soul desires.

But, even if it a such big metropolis, they never felt, him and his friends, any danger or threat. On the contrary, people there are so friendly, so gentle in their attitudes and behaviour, that your heart opens when being with them!!!

Few days later our friend left for Tochigi, a Japanese prefecture, for homestaying with local people, to get to know better their way of life. How many surprises were expecting him there!!!

First of all, in what language to speak??? Hmm, they don't know Greek, he doesn't know Japanese, English, French or any other «international» language isn't neither his strong point, neither their one, what to do??? Aha, here's the solution: few pictures and designs, some signs, a lot of pantomime, and incredibly much of laugh made communication possible!!!

Next surprise, the food!!! Come on, a burger for breakfast??? And, did we come to such a good restaurant for eating row fish??? And yet, our friend incredibly enjoyed all this. Yes, he hadn't got accustomed to eat row fish for lunch, neither to eat a burger at his breakfast, neither, of course, to drink green tea, to use chopsticks and to have rice, instead of bread, in all his meals. But, the tastes were so rich, the aromas so different, that he was feeling like discovering the real Japan, through its dinning table!!!

He also went to a Buddhist temple, also to a Sinto shrine, he saw how people pray there and he prayed to his own God, who had given him his blessing for being there!!!

About the lady of the homestay family, what our little friend to first remember??? Since the beginning, she reminded him the mums of some childhood friend of him, who, when he visits them in their parents' homes, do everything to hospitalize him in the best possible way and they spend all their time to make him feel comfortable, irrelevant if in reality they don't know him at all, or they don't have any common interests. That's how she was: they had nothing in common to talk about (language wasn't permitting it, any way), but, since the very beginning, actions gave to silence a meaning!!!

The days past and our friend returned to Tokyo. There, he went to an Olympic Youth Centre, where he saw his friends county-fellows again, but he also saw young people from other countries: Australia, Bahrain, Ecuador, Egypt, India, Kenya, Oman, Sri Lanka, Turkey, United Arab Emirates, Yemen, and, of course, Japan!!!

And it's here, in the Tokyo Olympic Youth Centre, where the real spirit of SWY started to be born!!!

Because here he saw for the first time an other aspect of the Japanese culture, the one of the perfect organisation and of the strict timetable, with the plenty long-lasting «orientations» and the continuous repeat of every single detail!

Because here he played for the first time with all the participants of the programme, because here he laughed for the first time together with all the participants of the programme, because here he met for the first time young people with whom he's been tied in strong friendships!

Time passed, the voyage with the Ship had to start, and our little friend, the one who dared to set out to Ithaca, he gained plenty of experiences that have become living experience. But, every time that he wants to reflect on his future, he turns his head towards East, he recollects in his mind the pictures, the sounds, the aromas, the tastes, the touches that he felt during this journey and he smiles with optimism, looking forward to his next trip there!!!

Because in Japan he fell in love and together he fell in love with Japan!!!

Nicosia, 27/05/2010

Michail Dim. Drakomathioulakis

SWY 22